I am writing this with a heavy heart. Actually, gusto kong umiyak, gusto kong sumigaw para marelease yung mabigat na nararamdaman ko, pero ayoko. Kailangang makita nyo na matapang ako at kaya ko kahit na anong gawin o sabihin nyo sa akin, na hindi ako apektado. Pero ang totoo, nasasaktan na ko.
Do you know what I hate? It’s when people talks behind me. But what I hate the most is when those people are people whom I consider as family. Alam kong concern kayo sa akin pero sa tingin nyo ba hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko? Oo, nagkamali na ko once regarding ke Patrick, hindi ako nakinig sa inyo noon. I admit my mistakes db? Sa tingin nyo ba gagawin ko ulit yun? Eh hindi ko naman sineseryoso yung ngayon, pero siyempre hindi kayo maniniwala. Hindi ko kaya na maging prim and proper tulad ng sinasabi nyo na gawin ko dahil for the simple reason na hindi ako prim and proper. Ganito ako eh. Very tansparent at vocal ako, maloko at mabiro pa. Pag gusto ko ang isang bagay, sinasabi ko. Pag ayaw ko, ipaparamdam ko na ayaw or hindi ako sang-ayon. After years of being reserved and quiet, ngayon ko nararamdaman na very liberating pala ang hindi ka naghohold back sa kung ano man ang sasabihin or gagawin ko. Kaya maramin tao ang hindi umaasenso dahil sa mentalidad na ang ganito ay para lang sa lalake, eto ay hindi dapat gawin ng babae at kung ano-ano pang stereotyping.
Nasasaktan ako sa mga terms na ginagamit nyo, lalong lalo na i-label ang ginagawa ko as “kalandian” at “naghahabol sa lalake” kasi I thought you know me better than that. Masakit kasi kahit ilang beses kong sabihin sa inyo na ayoko ng ganung tawag, paulit-ulit nyo pa ding binabanggit. I don’t have the luxury of time para isa-isahin kayo at i-explain kung ano ang ginagawa ko. At I think I don’t owe anybody an explanation regarding my actions. Sinubukan kong i-explain sa isang tao kung ano ang ginagawa ko, pero nakinig ba siya? Hindi, mas pinili pa din nyang paniwalaan ang sarili nyang opinion. To think na akala ko siya ang mas makaka-intindi at magtatanggol sa akin.
Hindi na ito simpleng issue lang ng pagkaka-gusto at pagpapa-cute ko sa isang tao, issue na to ng kung ano ba ang pagkakikilala at tingin ninyo sa personalidad ko. Kung hindi nyo ako matanggap sa kung ano ako, sa tingin ko wala na tayong dapat pang pag-usapan pa.
Treat this as the start of my indefinite absence from our”family”…
Do you know what I hate? It’s when people talks behind me. But what I hate the most is when those people are people whom I consider as family. Alam kong concern kayo sa akin pero sa tingin nyo ba hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko? Oo, nagkamali na ko once regarding ke Patrick, hindi ako nakinig sa inyo noon. I admit my mistakes db? Sa tingin nyo ba gagawin ko ulit yun? Eh hindi ko naman sineseryoso yung ngayon, pero siyempre hindi kayo maniniwala. Hindi ko kaya na maging prim and proper tulad ng sinasabi nyo na gawin ko dahil for the simple reason na hindi ako prim and proper. Ganito ako eh. Very tansparent at vocal ako, maloko at mabiro pa. Pag gusto ko ang isang bagay, sinasabi ko. Pag ayaw ko, ipaparamdam ko na ayaw or hindi ako sang-ayon. After years of being reserved and quiet, ngayon ko nararamdaman na very liberating pala ang hindi ka naghohold back sa kung ano man ang sasabihin or gagawin ko. Kaya maramin tao ang hindi umaasenso dahil sa mentalidad na ang ganito ay para lang sa lalake, eto ay hindi dapat gawin ng babae at kung ano-ano pang stereotyping.
Nasasaktan ako sa mga terms na ginagamit nyo, lalong lalo na i-label ang ginagawa ko as “kalandian” at “naghahabol sa lalake” kasi I thought you know me better than that. Masakit kasi kahit ilang beses kong sabihin sa inyo na ayoko ng ganung tawag, paulit-ulit nyo pa ding binabanggit. I don’t have the luxury of time para isa-isahin kayo at i-explain kung ano ang ginagawa ko. At I think I don’t owe anybody an explanation regarding my actions. Sinubukan kong i-explain sa isang tao kung ano ang ginagawa ko, pero nakinig ba siya? Hindi, mas pinili pa din nyang paniwalaan ang sarili nyang opinion. To think na akala ko siya ang mas makaka-intindi at magtatanggol sa akin.
Hindi na ito simpleng issue lang ng pagkaka-gusto at pagpapa-cute ko sa isang tao, issue na to ng kung ano ba ang pagkakikilala at tingin ninyo sa personalidad ko. Kung hindi nyo ako matanggap sa kung ano ako, sa tingin ko wala na tayong dapat pang pag-usapan pa.
Treat this as the start of my indefinite absence from our”family”…
No comments:
Post a Comment